Godziny dostępności:

p. Marta Wójciak – piątek godz. 12:15 – 12:45

Jak budować w dziecku pewność siebie – kliknij żeby się dowiedzieć

Zachowanie trudne

Lęki dziecięce – rozwojowe

BUDOWANIE DOBREJ RELACJI Z DZIECKIEM

1. Wysokojakościowy czas razem

Czas poświęcony tylko dla dziecka, najlepiej każdego dnia (może być to 15-20 minut). Pamiętaj poinformuj dziecko o zamiarze wprowadzenia takiego czasu. Na oczach dziecka wprowadź sobie tę zmianę do swojego kalendarza, aby wiedział, że to dla Ciebie bardzo ważne i mówisz poważnie. Pamiętaj, że ten czas musi być elastyczny dopasowany do obowiązków twoich i dziecka. Naklej na drzwi do pokoju kartkę, że jest to czas tylko dla Was. Daj dziecku możliwość pokierowania zabawą a ty się włącz. Zadbaj o to by nikt wam nie przeszkadzał, wycisz telefon na ten czas.

2. Pochwała

Pochwała ma za zadanie odwrócić efekt przykrych komunikatów, które dostaje dziecko. Pochwały są dużo skuteczniejsze w kształtowaniu pożądanych zachowań u dzieci. Pochwała składa się z opisu zachowania, które obserwujemy, nazwanie cechy, którą dziecko swoim zachowaniem prezentuje, oraz emocjonalny stosunek do tego zachowania np. Pani w przedszkolu powiedziała, że pomogłaś dziś koleżance, jesteś serdeczna i miła, to super takim być.

Pamiętajmy, że chwaląc trzeba zawsze ustalić sobie cel tej pochwały, trzeba zawsze pochwalić dziecko, gdy wystąpi oczekiwane zachowanie, zawsze chwalić lepsze wykonanie zadania, gdy już osiągniemy cel i u dziecka pojawia się oczekiwane zachowanie zaczynam chwalić za nie rzadziej.

Chwaląc unikam:

– słowa „NIE” – zamiast „nie przeszkadzałeś na lekcji – brawo” mówimy „byłeś całą lekcje spokojny- brawo”

– Nie mówimy słowa „ALE” zamiast „świetnie posprzątałeś klocki, ale zostało jeszcze kilka” mówimy „posprzątałeś część klocków super, na pewno uda ci się zebrać resztę”

– Nie używamy IRONII – czyli żadnych podtekstów.

– Nie wychowujemy – zamiast „Posprzątałeś pokój, żebyś ty zawsze tak robił” mówimy „ to miłe, że dziś udało ci się posprzątać pokój”

– Nie używamy słów, które są jak worek można wiele do nich zaliczyć np. grzeczny, ładny itp.

SKUTECZNE POLECENIA

1.Krótkie „połóż zabawkę na półkę”

2.Pozytywne (zawsze mówimy co chcemy żeby dziecko zrobiło, a nie czego ma nie robić) np. „Po sali chodzimy spokojnie” zamiast „po sali nie biegamy”

3.Treściwe (musimy mówić dokładnie co, gdzie i jak zrobić)

4.Pojedyncze

5.Określone w czasie

6.Dostosowane do wieku dziecka

7.Wypowiadane zawsze spokojnym głosem

Pułapki poleceń w które wpadają rodzice

1. Pułapka złości – rodzic skupia się na negatywnym zachowaniu dziecka zamiast na tym, że dziecko dane polecenie wykonało.

– Rodzic: „masz odłożyć te zabawki ale już, migiem”

– Dziecko: „NIE!”

– Rodzic: „jak nie chcesz tego zrobić to natychmiast do swego pokoju!”

– Dziecko: (rzuca zabawką do pojemnika.)

– Rodzic: „dlaczego rzucasz, chce żebyś położył!”

2. Pułapka smutku – polega na tym, że rodzić wypowiada taką rzecz, która wywołuje smutek u dziecka.

– Rodzic: „odłóż te klocki na miejsce!”

– Dziecko: „nie, chce jeszcze się pobawić”

– Rodzic: „jak je tu zostawisz na podwórku, to zmoczy je deszcz, a ja więcej ci nic nie kupię!”

3. Pułapka dyskusji – rodzic zamiast skupić się na wydawanym poleceniu, wchodzi w dyskusje z dzieckiem, która do niczego konkretnego nie doprowadzi a wydłuży czas wykonania zadania przez dziecko.

– Rodzic: „czas już na kąpiel, odłóż zabawki”

– Dziecko: „jeszcze nie chce spać, jest jasno na dworze i nie jestem zmęczony”

– Rodzic: „jutro masz na rano do szkoły, trzeba wcześnie wstać”

– Dziecko: „ja na pewno wstanę, zawsze wstaje… itd.”

4. Pułapka autorytetu – rodzic, który sam nie potrafi wyegzekwować wykonana danego polecenia przez dziecko, odwołuje się w tym celu do innej osoby.

– Rodzic: „chce żebyś posprzątał już zabawki”

– Dziecko: „nie, chce się bawić”

– Rodzic: „tato zaraz przyjdzie i nie będzie zadowolony z takiego bałaganu”

„MOJE DZIECKO MNIE NIE SŁUCHA !”

POWIEM CI DLACZEGO 🙂

1. Dziecko świetnie się bawi i najczęściej nie skupia się na tym co mówi do niego rodzic.

– Pamiętaj jeśli prosisz o coś dziecko, podejdź do niego, zejdź do jego poziomu, postarać się by jego uwaga i wzrok były skierowane na Ciebie. Daj dziecku czas by dokończyło zadanie, zabawę którą rozpoczęło.

2. Dziecko ma nie zaspokojone podstawowe potrzeby fizjologiczne np. jest głodne, bądź zmęczone.

– Pamiętaj dziecko, które nie ma zaspokojonych podstawowych potrzeb jest rozregulowane, jego organizm nie przyswaja informacji, które do niego kierujemy. Pytaj więc dziecko o jego podstawowe potrzeby lub po prostu posiedź z nim w ciszy i poprzytulaj.

3. Często jako rodzic skupiasz się tylko na tym co ty chcesz, na swojej prośbie i kontrolowaniu sytuacji.

– Spróbuj przed wydaniem jakieś prośby, kiedy chcesz by dziecko ją wykonało, zainteresować się tym co w danym momencie dziecko robi np. dołącz na chwile do zabawy lub zapytaj i wysłuchaj co robi.

4. Często jako rodzic prosić o coś dziecko sam nie mając opanowanych swoich trudnych emocji (złości) po powrocie z pracy.

– Spróbuj dać sobie chociażby 5 minut na wyregulowanie własnych emocji. Dziecko zawsze wyczuje twoją złość czy smutek i te emocje przechodzą na dziecko.

5. Często jako rodzic powtarzasz polecenie z końca pokoju lub z kuchni po kilka razy, aż wkońcu zaczynasz krzyczeć.

– Spróbuj zdobyć uwagę dziecka i powtórzyć polecenie do 2 razy. Częste powtarzanie poleceń denerwuje również dziecko, które z jakiegoś powodu nie może wykonać go w danym momencie. Krzycząc całkowicie tracimy relacje z dzieckiem.

6. Często jako rodzic nie bierzemy pod uwagę, że dziecko może nam odmówić wykonania powierzonego zadania.

– Spróbuj szukać kompromisów, zawieraj umowy obustronne, pytaj dziecko o pomysł rozwiązania zaistniałego problemu. Pamiętaj dziecko jest osobną jednostką, ma prawo mieć własne zdanie oraz własne potrzeby. Może czuć się zmęczone, sfrustrowane podobnie jak rodzic. Może mieć po prostu gorszy dzień. Gdy skupiasz się tylko na sobie i nie chcesz usłyszeć dziecka one będzie Cię ignorować.

Pierwsze rozmowy z dziećmi „na poważnie” kiedy nie chcesz stracić kontaktu  

„Bądź jak dobry stomatolog”- który krok po kroku tłumaczy dziecku jakie czynności będzie wykonywał i do czego służy dany przedmiot, aby nie zaskoczyć dziecka i być z nim w kontakcie.  

  • Przy rozmowie z dzieckiem bądź zawsze dokładny, mów powoli i ze szczegółami, omawiaj każdy krok, który wykonujesz, dotrzymuj słowa w drodze.   

Podczas rozmowy z dzieckiem staraj się unikać dwóch pytań, które są dla dziecka nie do przyjęcia:  

  1. Pytam bo się martwię – dziecko dostaje od nas ciężar, próbuje zaspokoić rodzica i nie chce doprowadzić do jego zamartwia się, więc często przestaje mówić o swoich problemach.  
  1. Pytam bo chce pomóc – dziecku nie jest łatwo mówić o swoich problemach, uważa często, że może są dla rodzica zbyt błahe, że może rodzic nie zrozumie i pytanie o pomoc jest dla nich za bardzo wnikliwe.  

Możemy użyć słów podczas rozmowy z dzieckiem:  

  • Pytam bo kocham;  
  • Pytam bo jesteś dla mnie ważna/ważny;  
  • Pytam bo już nie wiem co robić, próbuje naprawić naszą relację ale nie wiem jak;  
  • Powiedz jak mamy rozmawiać bo ostatnio coś mi nie idzie;  
  • Pytam bo może jest coś co przegapiam;  
  • Pokaż mi jak mam być z tobą; 
  • Pokaż mi jak Cię wesprzeć;  
  • Pokaż mi jak Cię kochać;  
  • Pokaż mi jak reagować gdy jesteś smutna/smutny, wkurzona/wkurzony itp. 

Ważne jest aby nie zgadywać co może być pomocne, że dużo lepiej jest po prostu zapytać dziecko o to.  

„Pamiętajmy aby nie słuchać słów, a być ciekawym dlaczego one padają”  

Ważne by nie być „złodziejem kredek” 

To znaczy nie poprawiamy kogoś jeśli mówimy aby wykonał pracę sam, nie poprawiamy po dziecku bo wydaje nam się, że tak będzie rysunek wyglądał lepiej. Jeśli dziecko ma narysować, wykonać pracę, cokolwiek zrobić samodzielnie- niech robi to tak jak potrafi najlepiej, bez poprawki z naszej strony, bez trudnych słów, że zrobiłeś to źle, mało starannie, że stać cię na więcej, lepiej jak zrobisz to tak. Gasimy w dziecku całą jego chęć do pracy, gasimy w nim kreatywność w działaniu, dziecko przestaje mieć chęć do dalszego rozwoju i dalszej współpracy z nami. Jego samoocena często też maleje bo skoro jest poprawiane to znaczy, że nie umie zrobić tego dobrze. Nie można mylić tego z nauką.  

Najważniejsze pytanie o deficyty „ Czy czujesz, że zawsze jestem po twojej stronie?”  

Młodsze dzieci możemy zapytać czy wie co znaczy być po twojej stronie.  

Często dzieci odpowiadają „Nie wiem” – to znaczy, że boją się nam powiedzieć, że mogą nas zasmucić lub zdenerwować.  

Często dzieci wracają do momentów, gdy były zauważone lub pochwalone.  

„Zmiana oprogramowania” 

Pamiętajmy, że każde dziecko dojrzewa i zmienia się, przy podejmowanych rozmowach należy brać pod uwagę te zmiany.  

To co działało w rozmowie wcześniej nagle przestaje działać, to co dziecku pomagało na smutek jak miało 7 lat nagle w wieku 10 lat przestaje pomagać, więc należy pytać i szukać tego co na ten moment dziecko potrzebuje i co pomoże.  

WSPIERANIE ROZWOJU EMOCJONALNEGO DZIECKA

1. Staraj się zawsze wysłuchać dziecko.

Rodzicu jeśli widzisz, że twoje dziecko ma Ci coś do powiedzenia, zejdź do jego poziomu, patrz mu w oczy, okaż ciepło i zrozumienie i SŁUCHAJ. Pozwól dziecku mieć własne zdanie na dany temat, niech poczuje że jest ważne, że jego wiek nie ma tu znaczenia, że może się wypowiedzieć.

2. Pozwól wyrażać emocje, KAŻDE.

Rodzicu pamiętaj, dziecko ma prawo płakać, gdy odczuwa smutek, zapytaj wtedy jak to jest być przy nim kiedy jest smutne. Dziecko ma prawo krzyczeć, czasem tupać kiedy jest zezłoszczone, naucz je radzić sobie ze złością. Dziecko ma prawo cieszyć się i radować na swój sposób, dołącz do niego pokaż, że potrafisz cieszyć się razem z nim. Dziecko ma prawo czuć rozczarowanie, zawstydzenie, strach bądź przy nim, wspieraj je, nie każ mu być dzielnym aby nie nauczył się tłamsić swoich emocji.

3. Nie zmieniaj dziecka, ZAAKCEPTUJ.

Rodzicu wyrzuć wyobrażenia o dziecku, KOCHAJ je takie jakie jest. Każde dziecko jest inne i rozwija się w swoim własnym tempie. Pozwól mu na rozwijanie swojej osobowości, rozwijanie siebie i swoich pas

ADAPTACJA W PRZEDSZKOLU

Rodzicu pamiętaj:

  1. Nie straszymy dziecka placówką:

„W przedszkolu nauczą Cię porządku”

„W przedszkolu już nie będziesz robił co tylko chcesz”

„W przedszkolu trzeba robić wszystko samemu, musisz być dzielny”

2. Nie przekazujemy własnego lęku i niepokoju:

  • „Jak ty sobie sam tam poradzisz?”
  • „Tylko bardzo nie płacz bo mama będzie smutna”
  • „Martwię się, że jeszcze ktoś Cię uderzy”

3. Nie okłamujemy dziecka:

  • „Wrócę za chwileczkę” rodzic wraca po drzemce
  • „ Będę po obiadku” rodzic wraca po podwieczorku

4. Nie przedłużamy rozstania z dzieckiem:

  • Warto jest ustalić wcześniej z dzieckiem jak będzie wyglądało pożegnanie np. jeden buziak, jeden przytulas, piątka i mama lub tata wychodzi.
  • Przedłużanie potęguje w dziecku duży lęk i napięcie wzrasta co powoduje, że dziecko nie chce puścić i zejść z rąk rodzica.   

5. Nie obiecujemy dziecku nagród a także nie mówimy o karach jeśli nie chce iść do przedszkola:

  • „Jeśli będziesz płakał w przedszkolu to twój miś wróci ze mną do domu”
  • „Jak pójdziesz do przedszkola, to jak Cię odbiorę będzie nagroda niespodzianka”

6. Nie porównujemy do innych dzieci:

  • „Zobacz jakoś inne dzieci nie płaczą tak jak ty”
  • „Zobacz twój kolega Leon to już zostaje na drzemkę”

7. Nie zawstydzamy dziecka:

  • „Nie bądź mazgajem przestań płakać”
  • „Przecież jesteś dużym chłopcem, dziewczynką duże dzieci nie płaczą”

8. Nie ponaglamy dziecka:

  • Rodzicu przygotuj się, że adaptacja może trwać nawet miesiąc albo dużej, mniej czas rano aby pomóc dziecku z jego wejściem do grupy przedszkolnej.
  •  „Wychodzimy szybko z domu, bo mam ważne spotkanie w pracy”
  • „Szybko bo spóźnisz się na śniadanie”

9. Nigdy nie rozmawiamy z nauczycielem o dziecku przy dziecku!

10. Zachowujemy współpracę z nauczycielem/ opiekunem.

NAJWAŻNIEJSZE FUNDAMENTY W NAWIĄZANIU RELACJI Z DZIECKIEM

  1. Twoja obecność z dzieckiem – czasem warto jest po prostu być przy dziecku bez zadawania pytań, bez wydawania poleceń, bez dawania rad.

(Zadanie do wykonania: usiądź obok dziecka podczas jego zabawy i po prostu przy nim pobądź – zobacz jak zareaguje dziecko 🙂 )

2. Nie przerywaj dziecku daj mu dokończyć rozpoczętą wypowiedź, nawet jeśli się z nią nie zgadasz, jeśli uważasz inaczej, jeśli widziałeś daną sytuacje inaczej. Daj dziecku szanse wypowiedzenia się, niech wie i czuje, że jesteś dobrym słuchaczem.

3. Nie dawaj dziecku niepotrzebnych rad – jeśli dziecko nie prosi Ciebie o radę, spróbuje się powstrzymać, nie komentować, daj mu szansę samodzielnie wyjść z trudnej dla niego sytuacji, wspieraj, bądź w pobliżu.

4. Worek słów niewypowiedzianych – ważne są dobre, wzmacniające słowa, one budują więź i relacje między Tobą a twoim dzieckiem. Zastanów się jak często mówisz swojemu dziecku, że je kochasz, że jest dla Ciebie ważne, że jest dobrą córką, dobrym synem, że cieszysz się, że je masz. Nieustanne pozytywne wzmocnienia budują poczucie wartości i samoocenę u dziecka. Dlatego mów dużo dobrych słów.

STAWIANIE DIECKU GRANIC JEST WAŻNE – WTEDY DZIECKO CZUJE SIĘ BEZPIECZNIE

JAK JE UMIEJĘTNIE WPROWADZIĆ:

  1. PRZEKAŻ DZIECKU REGUŁY I ZASADY

Dzieci chcą wiedzieć czego się od nich oczekuje, często sprawdzają nas rodziców jak daleko mogą się posunąć w swoich zachowaniach i jaka spotka ich konsekwencja, gdy  wyznaczone granice zostaną przekroczone. Wystawiają nas na próbę, czy rzeczywiście konsekwencja będzie. Dlatego ważne jest, aby dyscyplinując dziecko, mieć pewność, że doprowadzimy sprawę do końca i że mamy na to przestrzeń i zasoby do działania. Dyscyplinujemy tylko w ważnych kwestiach, które mogą często zagrażać bezpieczeństwu dzieci lub innych. Znając zasady, świat staje się dla dzieci bardziej przewidywalny, a dzięki temu bezpieczny.

2. ZACHOWAJ RÓWNOWAGĘ

Granice oparte na nadmiernej kontroli ograniczają możliwości dziecka do rozwoju, odkrywania świata, prowadzą często do ograniczenia zaufania i buntu. Niedostateczna kontrola zaś powoduje zagubienie, niepewność dziecka w świecie.

3. UCZ ZASAD PRZEZ DZIAŁANIE

Dziecko uczy się na konkretach. Gdy konkretne czyny i słowa rodziców są zgodne, dzieci nabierają zaufania do naszych słów i uczą się reprezentowanych przez nie zasad.

4. BĄDŹ KONSEKWENTNY

Stosuj konsekwencje od razu po zdarzeniu, które ma miejsce, by odrazu były powiązane z trudnym zachowaniem dziecka. Konsekwencja musi być związane z danym zachowaniem. Np. Jeśli dziecko po dogadaniu się z rodzicem na obejrzenie dwóch bajek, robi awanturę bo chce więcej, naturalną konsekwencją może być to, że następnym razem ogląda tylko jedną bajkę.

5. BĄDŹ PRZYKŁADEM DLA SWEGO DZIECKA

Dzieci najlepiej uczą się przez doświadczanie i obserwacje nie przez słowa. Dlatego dawaj dziecku przykład swoim postępowaniem. Pamiętaj też, że słowa i reakcje muszą być spójne.

RÓŻNICA MIĘDZY OCENĄ A OPISEM

WAŻNE DLA RODZICA

OPIS – „ Widziałam, że patrzysz na zabawkę, którą ma teraz Hania? Czy Ci się podoba? Nic nie powiedziałaś tylko odrazu ją wyrwałaś, z rąk Hani. Wiem, że czasem czekanie na swoją kolej i proszenie jest trudne. Tak sobie myślę, że chyba nie wiedziałaś jak możesz zapytać koleżankę czy pozwoli Ci się teraz nią pobawić? Może pokaże Ci jak to zrobić?”

OCENA – „Jak możesz wyrywać dzieciom zabawki! Jesteś niegrzeczna, nie można tak robić, nie potrafisz poczekać?. Kto to widział, żeby tak brzydko się zachowywać!”

RÓŻNICA MIĘDZY GROŹBĄ A GRANICĄ

GRANICA – „Trzymaj proszę nogi przy sobie, masz prawo być zły, to jest ok. Nie możesz, jednak wtedy nikogo bić. Zastanówmy się co zrobić, by Ci pomóc z tą złością? Możesz powiedzieć bratu: Jestem na Ciebie zły, bo zabrałeś mi moje auto! Albo zapytać, czy się z Tobą wymieni lub pobawicie się razem.

GROŹBA – „Ile razy mam Ci powtarzać, żebyś nie kopał brata?! Przestań kopać! Jeśli nie przestaniesz wyjdziesz do innego pokoju i nie dostaniesz tych zabawek do końca dnia!”

MÓW TO CODZIENNIE DZIECKU

Widzę, że bardzo się starasz!

Sprawiasz, że się uśmiecham!

Każdy może mieć trudny dzień

Co o tym myślisz?

Opowiedz mi o tym

Masz świetne pomysły

Zawsze możesz na mnie liczyć

Kocham Cię!

Szanuje twój wybór

Twoje pomysły są interesujące

Jestem ciekaw co myślisz

Masz prawo powiedzieć NIE

Możesz poprosić o pomoc

Słucham Cię!

Zawsze może na mnie liczyć!

Dziękuje, że mi pomogłeś!

JAK WSPIERAĆ POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI U DZIECKA

To w jaki sposób traktujemy dzieci w dużej mierze wpływa na ich postrzeganie samych siebie. Nie da się zaszczepić w dziecku poczucia własnej wartości raz na zawsze, to my rodzice, nauczyciele, opiekunowie możemy wspierać je w jego budowaniu.

  1. POZWÓL DZIECKU DOŚWIADCZAĆ

Dziecko musi doświadczać nie tylko sukcesów, ale i porażek. Dlatego pozwólmy mu działać. Nie wyręczajmy dziecka w każdej aktywności, dajmy mu szansę na wykazanie się, sprawdzenie czy potrafi coś zrobić czy jeszcze nie. Wyręczając dziecko na każdym kroku można doprowadzić do wyuczonej bezradności i zniszczenia jego poczucia samodzielności.

2. POZWÓL DZIECKU WYBIERAĆ

Jeśli pozwolisz dziecku podejmować decyzje dostosowane do jego wieku i możliwości oraz uczestniczyć we wspólnym podejmowaniu niektórych decyzji, to wcale nie znaczy, że zaczynasz tracić kontrolę. To znaczy, że szanujesz dziecko jako człowieka, dajesz mu sygnał, że jest wartościową osobą. Dziecko będzie budowało w sobie poczucie sprawczości i siły.

3. NIE PORÓWNUJ DZIECKA DO INNYCH

Czy jest ktoś kto nigdy nie usłyszał słów: „Twoja siostra się tak nie zachowuje” albo „Basia dostała 5 a ty tylko 4 dlaczego?”. Każdy pamięta jak się wtedy czuł. Z tego miejsca jest prosta droga do wykształcenia w dziecku nawyku do porównywania się do innych, rozumienia, że inne osoby ich sukcesy i osiągnięcia stanowią punkt odniesienia dla nas samych. Każdy z nas jest inny i w rożnym tempie się rozwija i osiąga pewne umiejętności, dlatego porównywanie się z innymi bardzo obniża poczucie własnej wartości.

4. AKCEPTUJ DZIECKO

Akceptuj dziecko takim jakie jest, z jego wszystkimi zaletami i wadami, zainteresowaniami i pomysłami. To nie znaczy, że na wszystko trzeba się zgadzać, ale poczucie, że jest się akceptowanym to ogromny dar. Dla zrozumienia, że z całą swoją niepowtarzalnością i nie idealnością jest się dla kogoś kimś ważnym i znaczącym.

5. POZWÓL DZIECKU POZNAĆ SIEBIE

Wspieranie samoświadomości dziecka, jego własnych cech, zalet i wad. Rozumienie, że ma się w sobie różne kawałki i nie wszystkie są idealne. To także uświadomienie sobie, że dziecko nie jest projektem, w którym tworzy się model dla nas idealny, ale że jest odrębnym człowiekiem, który może mieć różne pomysły na siebie i w teraźniejszości i w przyszłości.

6. MIEJ ADEKWATNE WYMAGANIA I CELE

Nie stawiaj dziecku nadmiernie wygórowanych oczekiwań, celów i wymagań. Pozwól mu uczestniczyć w ich tworzeniu, zawsze dostosuj je do wieku i możliwości dziecka. Nie warto jest wykształcić w dziecku stałą potrzebę zaspokajania oczekiwań innych osób i obawiania się poniesienia porażki.

HISTERIA U DZIECI

TO CO WAŻNE ABY WIEDZIEĆ

  1. Histeria występuje, gdy dziecko nie umie sobie poradzić/wyrazić swoich emocji, które są dla niego przytłaczające
  2. Spowodowana jest niedojrzałością układu nerwowego dziecka
  3. Ich największa intensywność przypada na okres między 2 a 4 r. życia
  4. To naturalny i prawidłowy etap rozwoju emocjonalnego dziecka
  5. Jej intensywność oraz częstotliwość zmniejsza się z wiekiem
  6. Bicie (wyładowanie fizyczne) jest najbardziej typowym przejawem histerii
  7. Występuje najczęściej, gdy dziecko jest w gronie najbliższych
  8. To nie tylko złość, histeria składa się z kilku faz, w których dominują różne emocje: złość, smutek, stres, lęk.
  9. Ma swój punkt kulminacyjny, w którym emocje są najsilniejsze
  10. Dziecko chce być wtedy zaopiekowane – PAMIETAJMY O TYM.

JAK REAGOWAĆ NA ATAK ZŁOŚCI U DZIECKA

  1. ZAAKCEPTUJ MOJE EMOCJE – nie przekonuj mnie, że nic się nie stało, że nie mam powodów do złości, że nie wypada się złościć – złość to ważna emocja
  2. POMÓŻ MI NAZWAĆ TO CO CZUJE – nie do końca wiem co się ze mną dzieje, lecą mi łzy, krzyczę, tupie, pomóż mi
  3. NIE TŁUMACZ MI W ZŁOŚCI – nie mogę Cię wtedy usłyszeć. Zbyt dużo czuje i zbyt dużo się dzieje. Proszę poczekaj z naszą rozmową, nie krzycz, nie każ mnie, nie groź, bądź cierpliwy.
  4. ZACHOWAJ SPOKÓJ – Nie krzycz ze mną. Zbyt dużo się już dzieje, nie słyszę tego co mówisz. Po prostu bądź blisko, przy mnie.

NIE UŻYWAJ SŁOWA “NIE” W KOMUNIKATACH KIEROWANYCH DO DZIECKA

Nie skacz po kanapie!Na kanapie siedzimy, pamiętasz?  
Nie maluj flamastrami po ścianie!Flamastrami malujemy po kartce, chodź poszukamy kartki.  
Nie dotykaj żelazka!Żelazko jest gorące, możesz się oparzyć i będzie bardzo boleć.  
Nie krzycz!Pamiętasz można mówić ciszej, słyszę Cię dobrze lub mówimy jesteś za głośno.  
Nie pluj jedzeniem!Nie krzycz!

CO POMAGA W BUDOWANIU RELACJI Z DZIECKIEM

1. Wspólne rozmowy, wspólna zabawa (przynajmniej 15 minut dziennie w skupieniu tylko na dziecku). Rozmowa o tym co było dobrego w szkole, w przedszkolu, na zajęciach. Granie w gry planszowe, budowanie z klocków, rysowanie, czytanie, śpiewanie, zabawy w postaci itp.

2. Bliskość fizyczna, przytulanie, głaskanie, drapanie po pleckach, buziaki na powitanie na pożegnanie, siłowanki.

3. Wspólne gotowanie i jedzenie posiłków – wspólna praca daje wspólny efekt. Wspólne przygotowanie i jedzenie posiłków wzmacnia więź i poczucie bliskości. Nawet jeśli to koszt bałaganu to warto go ponieść.

4. Angażowanie, dzieci potrzebują poczucia sprawczości. Pozwólmy im dokonywać wyborów, podejmować decyzje, działać na rzecz rodziny, czasem wykonywać “dorosłe” obowiązki (np. pomoc w sprzątaniu).

5. Czas dla siebie bez rodzica, dobrze jest by dzieci jak również dorośli czasem zatęsknili to wzmacnia zdrową, bezpieczną relacje. Samodzielna organizacja czasu to tez trudne zadanie pozwólmy dzieciom się tego nauczyć.

Zamiast krzyczećDaj sobie czas na uspokojenie emocji
Zamiast zakładać, że dziecko wymuszaSzukaj jego potrzeb
Zamiast wydawać milion poleceńBądź przy nim
Zamiast mówić: nie wytrzymam tegoTwórz plan dnia razem z dzieckiem
Zamiast oczekiwać natychmiastowych reakcjiDawaj ograniczony wybór
Zamiast tłumaczyć, kiedy dziecko jest w silnych emocjachZatroszcz się o siebie, a później o nie

5 KOMUNIKATÓW DODAJĄCYCH OTUCHY I ZACHĘCAJĄCYCH DZIECKO DO DZIAŁANIA

1. Wierzę, że to może być dla Ciebie trudne, zastanówmy się jaki pierwszy mały krok podjąć by udało Ci się doprowadzić swoje zadanie do końca.

2. Wydaje mi się, że tylko niewielka część zadania jest dla Ciebie trudna. Widzę, że dużo już zrobiłeś/aś. Pokaż co dokładnie sprawia Ci trudność, zastanowimy się razem.

3. Wiesz zdarza mi się, że myślę tak jak Ty. Podaje się i mam wrażenie, że nie dam rady rozwiązać tego zadania, chcesz posłuchać, jak sobie radzę w takiej sytuacji i co mi pomaga by jednak walczyć dalej?

4. Dopiero zdobywasz nowe umiejętności, uczysz się poprzez podejmowanie wielu prób i popełnianie błędów. Twój mózg stale się rozwija, czasem towarzyszy temu zniechęcenie a czasem zdenerwowanie. Ja też tak często mam. Dzięki podejmowaniu kolejnych prób, osiągniesz swój cel.

5. Zawsze możesz poprosić o pomoc. Proszenie o wsparcie drugiej osoby jest OK. Wsparcie to wielka siła, z której trzeba korzystać.

DZIECIĘCE POTRZEBY UKRYTE ZA NIECHĘCIĄ DO DZIELENIA SIĘ

1.Potrzeba decydowania o sobie.

Mamo/tato to autko dostałem od Was w prezencie. Sam chciałbym decydować, kiedy się nim podzielę z innymi dziećmi. Wy możecie sami decydować o swoich rzeczach, dlaczego Ja nie?

2. Potrzeba być wziętym pod uwagę.

Mamo/ tato ta lalka jest moja, posłuchajcie co mam do powiedzenia. Moje zdanie jest ważne, zapytajcie, czy chce teraz dzielić się tą zabawką, jeśli nie jestem na to gotowy i mówię nie to uszanujcie moje zdanie.

3. Potrzeba posiadania czegoś na własność.

Mamo/tato ta zabawka jest moja. Ja ją dostałem i jestem jej właścicielem, dlatego chce się nią teraz pobawić sam, a nie od razu dzielić z innymi.

NIE BĄDŹ UPARTY I PODZIEL SIĘ!-

a może …

  • Zobacz Karolek ma świetny wóz strażacki, może będziesz miał ochotę wymienić się z nim? On da Ci do zabawy wóz strażacki a ty swoje autko ?
  • Rozumiem, że nie masz ochoty teraz się dzielić. To jest ok. Może za jakiś czas zmienisz zdanie.
  • Czy myślisz, że jak podzielisz się swoją zabawką z koleżanką lub kolegą to już do Ciebie nie wrócą? Pamiętaj dzielenie to nie oddawanie, zabieranie na zawsze. Koleżanka lub kolega pobawią się nią przez chwile i twoja zabawka do Ciebie wróci.
  • Widzę, że zabawa tym samolotem sprawia Ci dużo radości. Zobacz, że twój kolega nie ma takiego samolotu. Może jak skończysz się bawić zechcesz mu pożyczyć? Z pewnością się ucieszy.

NIE PŁACZ! 

To nie powód do smutku!  

A może…. 

Widzę, że jest Ci trudno. Czy mogę Cię przytulić lub być blisko? 

Każdemu zdarza się płakać. Płacz jest ok. Pozwala nam rozładować nasze emocje 

Jestem tu! Damy sobie radę razem  

Widzę, że jest Ci smutno i dlatego płaczesz. Wiesz inni ludzie mają tak samo. Płaczą, gdy się smucą

Smucisz się, ponieważ to było dla Ciebie ważne? Zawsze możesz spróbować jeszcze raz. Będę tuż obok, by Ci pomóc, jeśli tego chcesz?     

JAK ZAOPIEKOWAĆ SMUTEK DZIECKA  

  1. ZAPEWNIJ POCZUCIE BEZPIECZEŃSTWA – Jestem blisko przy Tobie. Możesz na mnie liczyć. Jesteś bezpieczny 
  2. BĄDŹ BLISKO, A JEDNAK OBOK! – By skutecznie zaopiekować się smutkiem dziecka – bądź blisko, ale nie zatapiaj się w jego emocjach. Smutnemu rodzicowi trudniej wspierać swoje dziecko
  3. IM MNIEJ, TYM LEPIEJ – Kluczem do zaopiekowania smutku dziecka, jest sama Twoja obecność i akceptacja jego stanu. Wcale nie trzeba ciągle mówić i pocieszać, czy proponować natychmiastowych rozwiązań 
  4.  BĄDŹ EMPATYCZNY I ZAAKCEPTUJ SMUTEK! – Widzę, że jest Ci smutno…; Rozumiem, że teraz nie masz ochoty rozmawiać; Każdemu czasem bywa smutno, płacz jest Ok  
  5. BĄDŹ TOWARZYSZEM! – Bycie przy dziecku, zaakceptowanie jego smutku i łez, pokazuje mu, że nie trzeba się ukrywać ze swoimi emocjami. Dziecko widzi, że nie musi przeżywać smutku w samotności  
  6.  NIE WYŚMIEWAJ I NIE KRYTYKUJ! – To nie powód do płaczu…; Taki duży chłopiec, a płacze…; Nie bądź beksa, przecież to śmieszne  
  7. TYLKO BĄDŹ! – Nie wiesz co masz powiedzieć czy zrobić? Nic nie szkodzi! Tylko bądź, weź za rękę, przytul. Zrób to na co pozwoli Ci dziecko 
  8. SZUKAJ ROZWIĄZAŃ W ODPOWIEDNIM MOMENCIE! – Chcesz poszukać sposobów na smutek swojego dziecka? Świetnie! Zrób to we właściwym czasie. Niekoniecznie, gdy dziecko płacze lub jest przygnębione”  

Jak wytłumaczyć dziecku związek między myślami, emocjami a zachowaniem.

Kiedy płonie ognisko to co widać z oddali, to dym. Ten dym to sposób, w jaki się zachowujemy – czyli to co widzą inni ludzie wokół nas. Ludzie widzą jak krzyczymy, tupiemy nogami, płaczemy, rzucamy przedmiotami.

Nie ma dymu bez ognia. Ogniem są wszystkie nasze uczucia, które pojawiają się w danej sytuacji: złość, smutek, rozgoryczenie, żal. Te przeżywane przez nas uczucia są bardzo silne – gorące jak płonienie ognia.

Ogień nie powstaje sam z siebie; aby go wzniecić, potrzebna jest podpałka, czyli na przykład pnie drewna. Te pnie to wszystkie nasze myśli o sobie, innych i świecie: „jestem do niczego”, „ludzie mnie zawsze oceniają”, „świat nie jest przyjemnym miejscem”.

W każdej sytuacji pierwszą rzeczą, jaka przychodzi nam do głowy, są myśli, które wywołują określone uczucia i prowadzą do konkretnego zachowania.

Pierwszym pytaniem, przed jakim należy stanąć, aby móc rozmawiać o pomocy dla dzieci z zachowaniami trudnymi jest:

obrazek ogniska jako wizualizacja powiązań między zachowaniem, emocjami i myślami

zachowania

emocje

myśli

„Jak to jest być dzieckiem, które ma problemy w zachowaniu? Co takiego dziecko czuje?”

Najczęściej widzimy tylko własną perspektywę. Dla wielu dziecko z problemami w zachowaniu „robi na złość”, „złości się bez powodu”, „mści się”, „jest niewdzięczne”. Tak na prawdę bycie dzieckiem z trudnościami wiąże się z występowaniem szerokiego wachlarza emocji.

  1. Te dzieci bardzo często nie lubią siebie i innych osób, gdyż kojarzą im się oni z krytyką, wyśmiewaniem, dokuczaniem i oskarżaniem.
  2. Doświadczają strachu, który tym jest silniejszy, im bardziej niekonsekwentny jest rodzic. Dzieci boją się przemocy w otoczeniu i same wybierają stosowanie zachowań agresywnych jako sposób na obronę oraz upodobnienia się do innych. Dla nich to czasem jedyny sposób na podniesienie własnej samooceny, uzyskanie akceptacji czy dopasowanie się. Ale dzieci te boją się również same siebie i własnych wybuchów złości, szczególnie jeśli dodatkowo mają doświadczenie odrzucenia społecznego ze względu na swoje zachowanie. Strach i podyktowana nim przemoc , w postaci różnych strategii działania, stanowią łatwy i szybki sposób na uzyskanie zmiany w otoczeniu, która z ich punktu widzenia jest korzystna.
  3. Dzieci z problemami w zachowaniu czują ogromny smutek. Prezentując zachowania destrukcyjne już jako małe dzieci, są odrzucane przez rówieśników (niezapraszane na urodziny, pomijane na placu zabaw), często słyszą od innych: „nie wolno mi się z tobą bawić”. Smutek miesza się w nich ze złością. Nie akceptują siebie i często się krytykują, myśląc: „jestem gorszy”, „nieważny”, „nielubiany”. Są złe na siebie, bo czują, że powinny sobie radzić, a sobie nie radzą.
  4. Dzieci z trudnościami w zachowaniu mają poczucie niezrozumienia. Ilekroć próbują zrobić coś dobrze, wkładają w to ogromny wysiłek, inni zakładają, że jest to z ich strony oznaka zawiści, złośliwości czy nieszczerości.
  5. Gdy już uda im się osiągnąć sukces, wpadają w poczucie bezradności, gdyż wszyscy inni, zamiast pochwalić, dostrzegają tylko braki w ich zachowaniu: „tak zrobiłeś to teraz dobrze, ale na co dzień wcale się tak nie zachowujesz”
  6. Długotrwałe poczucie bezradności, prowadzi do poddania się i nasze dzieci po prostu przestają się strać, przestaje im zależeć, gdyż daliśmy im bardzo wiele komunikatów negatywnych, krytycznych.
  7. To natomiast prowadzi do wybuchów złości, a w efekcie do izolacji.

Zakres obowiązków psychologa:

1. Prowadzenie obserwacji dzieci w związku z rozpoznawaniem indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych dzieci:

– określenie mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań i uzdolnień dziecka;

– przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w funkcjonowaniu dziecka;

2. Rozwiązywanie problemów wychowawczych dzieci;

3. Określanie niezbędnych do nauki warunków, sprzętu specjalistycznego i środków dydaktycznych, odpowiednich ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne dzieci;

4. Współpraca z zespołem przygotowującym Indywidualne Programy Edukacyjno- Terapeutyczne;

5. Zapewnienie pomocy psychologicznej dzieciom z orzeczeniem;

6. Wspieranie nauczycieli, wychowawców grup i innych specjalistów;

7. Dobór metod, form kształcenia i środków dydaktycznych do potrzeb dzieci;

8. Udzielanie pomocy psychologicznej rodzicom i dzieciom;

9. Współpraca z innymi podmiotami (Poradnie psychologiczno-pedagogiczne, poradnie specjalistyczne);

10. Przedstawianie pomysłów rozwoju placówki na radzie pedagogicznej;

Godzina dostępności wtorki 14.15-15.15.

podstawowe potrzeby dziecka kliknij